அந்த வருடம் தீபாவளி பண்டிகை விடுமுறைக்கு ரய்லில் போகலாமென்று முடிவெடுத்து, ஏர்க்கனவே புக்ஆகிவிட்ட என் இருக்கையில் முப்பது நிமிடங்களுக்கு முன்பே போய் அமர்ந்விட்டேன். சரியாக காலை பத்து மணிக்கு ரயில் புறப்பட்டுவிடும். என் பக்கத்து சீட் இன்னும் காலியாகதான் இருந்தது. ஓக்கே.. நான் மட்டும்தான் போல.. தாராளமாக படுத்துக்கொண்டே போகலாமென்று ஒரு சந்தொஷம். அத்தோடு நேற்றிரவு நைட்சீப்டு வேலை செய்ததினால் அசதியில் என்னை அறியாமலே ஜன்னலோரமாக தலை சாய்த்து அப்படியே உறங்கிவிட்டேன். நான் கண்விழித்தபோது மணி பதினோன்னே முக்காள் ஆயிருந்தது. அப்பதான் நான் கவணித்தேன் என் பக்கத்து இருக்கையில் இளம் பாவையொன்று காதில் ஓக்மென்னின் எட்போன் பொருத்தப்பட்டு கண்களை மூடிக்கொண்டு தலை லேசாக அசைய, விரல்கள் தன் தொடையின்மேல் தாளம்போட, கால்கள் சிறிது ஆட்டிகொண்டே பாட்டில் தன்னை பறிகொடுத்திருந்தாள்.