“நோ!” அம்மாவின் குரலில் கண்டிப்பு தொனித்தது. “இனிமேல் இந்த மாதிரி பார்ட்டி, கீர்ட்டின்னு
ஊரை சுத்தறதுக்கு நான் ‘அலவ்’ பண்ண மாட்டேன்! ஒரு தடவை பட்டது போதாதா?”
அம்மா சொன்னதிலிருந்த நியாயத்தை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. போன தடவை
நண்பர்களோடு குடித்துக் கும்மாளமிட்டு விட்டு, இரவு முழுக்க ஊர் சுற்றி விட்டு, ரோந்துப்
பணியில் ஈடுபட்டிருந்த போலீசாரிடம் மாட்டிக்கொண்டு, எங்கள் அனைவரது பெற்றோர்களும்
போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசலில் தவங்கிடந்து எங்களை யார் யார் கை காலிலோ விழுந்து
கூட்டிக்கொண்டு வந்ததிலிருந்து ‘பார்ட்டி’ என்று சொல்வதற்கே எங்களுக்குப் பயமாக இருந்தது.
அதுவும், அப்பா துபாயில் பணி புரிந்து கொண்டிருந்ததால், என்னைக் காப்பாற்ற அம்மாவே
போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு வர வேண்டியதாகி விட்டது.
“என் லை•பிலே போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசல் படியை நான் மிதிச்சது இது தான் முதல் தடவை.
ஒழுங்கு மரியாதையா படிச்சு உருப்படற வழியைப் பாரு! இந்த பார்ட்டிக்குப்போறது, பப்-புக்குப்
போயி பொண்ணுங்களோட கூத்தடிக்கிறது, மோட்டார் சைக்கிளை எடுத்துக்கிட்டு ஈஸ்ட்-கோஸ்ட்
ரோட்டிலே லாங்-டிரைவ் போறதையெல்லாம் இத்தோட நிறுத்திக்க! படிச்சுப் பாஸ் பண்ணி, நீ
சம்பாதிக்க ஆரம்பிச்சதுக்கப்புறம் நீ எக்கேடாவது கெட்டுப்போ! ஐ டோன்ட் கேர்!! உங்கப்பா
காதிலே இந்த சமாச்சாரம் விழுந்ததுன்னா, உன்னோட என்னையும் சேர்த்து
வெட்டிப்போட்டுருவாரு! ஸோ, நோ மோர் பார்ட்டீஸ்! நோ மோர் நான்சென்ஸ்!! நோ மோர்
ஹெட்-ஏக்ஸ் •பார் மீ! அண்டர்ஸ்டாண்ட்?”