என் தோளில் சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந் மாலதியை இழுத்து அணைக்க வேண்டும் போலிருந்தது. கட்டுப்படுத்திக் கொண்டேன். என் அருகில் இருந்த அவளின் நெற்றியைப் பார்த்தேன். கூந்தல் வகிடு தொடங்கும் இடத்தில் குங்குமம் வைத்திருந்தாள். லேசாகக் குனிந்து அதில் முத்தமிட்டேன். அவள் பார்வையை நிமிர்த்தி என்னைப் பார்த்தாள். இன்னும் கண்கள் ஈரமாகவே இருந்தன. நான் நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். அவள் பதறினாள். ‘என்ன சிவா?’ ‘இல்ல.. ஒன்னுமில்ல..’ (தயங்கினேன்) (என் கையை தோளிலிருந்து விலக்க முயன்றபடி) ‘சரி சிவா.. எனக்கு கிச்சன்ல வேலை கெடக்கு..’ நான் நன்கு இறுக்கிப் பிடித்திருந்தேன். அவள் திமிறியபடி முறைத்தாள். மெதுவான கண்டிப்பான குரலில் சொன்னாள். ‘சிவா விடு..