அன்று தான் என் சின்ன வீட்டுக்கு ஒரு இரண்டு மூன்று வாரம் கழித்துச் சென்றேன். அங்கே அவள் பாதி ஏக்கத்தோடும் பாதி கோபத்தோடும் காத்துக் கொண்டிருந்தாள். எல்லாம் ஒரு ஆயிரம் ரூபா கொடுத்தால் சரியாகி விடும் என்பதும் எனக்குத் தெரியும். நான் ஒவ்வொரு தடவையும் அவள் வீட்டுக்கு போனதும் அவள் கண் முழுக்க என் பாக்கட்டின் மேல் தான் இருக்கும். ‘என் பொஞ்சாதி வீட்டிலிருந்து பல பேர் வந்திருக்கிறார்கள் அதனால் தான் வரவில்லை” என்று கெஞ்சி சமாளித்தேன். ‘என்ன விட அவங்கதானா முக்கியம்” என்றாள் அவள். ‘அதெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை.