சிவாõ…’
சில நிமிடங்கள் கழித்து பாத்ரூமிலிருந்து மாலதியின் குரல் கேட்டது.
‘என்ன மாலதி?’ (சோபாவில் படுத்தபடியே இடத்திலிருந்தே கேட்டேன்.)
‘என்னோட பிளவுச எடுத்து குடு.’
‘அதான் நனஞ்சிருக்குனு சொல்லிட்டு போனியே..’
‘பரவால்ல. லேசா அலசிட்டு போட்டுக்கறேன். நீ எடுத்து குடு.’
‘நீயே வந்து எடுத்துக்கோடி.’
‘ப்ச்ச்.. சிவா விளையாடாத சிவாõ. குடு ப்ளீஸ்.’
‘ஏய்.. லூசு. இங்க நான்தான இருக்கேன் வந்து எடுத்துக்கோ. எனக்கு ரொம்ப டயர்டா இருக்கு.’
‘அய்யோ சொன்னா கேளு சிவா.. ப்ளீஸ் குடு.’
‘வந்து எடுத்துக்கோடி.. நான் தூங்கப் போறேன்.’
‘ஏய் சும்மா வம்பு பண்ணாத சிவாõ. சொன்னா கேளு..’
அதற்குப் பின் நான் பதிலளிக்க வில்லை. அவள் சில முறை கேட்டுவிட்டு
அமைதியானாள். நான் குப்புறப் படத்து கண்ணை மூடினேன். இரண்டு நிமிடம்
கழித்து கொலுசு சத்தம் மெதுவாக கேட்டது. நான் கண்களை கள்ளத்தனமாகத் திறந்து
பார்த்தேன். பாத்ரூமிலிருந்து தயங்கியபடி வந்த மாலதியைப் பார்த்ததும்
எனக்கு உடல் சிலிர்த்தது. பிளவுஸ், பிரா இல்லாமல் சேலையும் பாவாடையும்
மட்டும் அணிந்திருந்தாள். மெலிதான அந்த மஞ்சள் நிற சேலையின் பின்னால்
அவளுடைய கொழுத்த மாங்கனிகள் தங்கள் வடிவத்தை அப்படியே காட்டின. துருத்திக்
கொண்டிருந்த காம்புகள் ‘சிவா.. வந்து எங்களை கடிடா’ என்பது போல் என்னை
நோக்கி நீண்டிருந்தன. பொலிவான தோள்களில் ஆங்காங்கே தெரிந்த சில
நீர்த்துளிகள் என்னை வாயூற வைத்தன. ஓசையின்றி மெதுவாய் நடந்து வந்தவள்
என்னைப் பார்த்தாள். நான் தூங்குவது போல் நடித்தேன். அவள் தயங்கியபடி
என்னைத் தாண்டி நின்று பிளவுசையும் உள்ளாடைகளையும் தேடினாள். அருகில்
இருந்த துண்டை எடுத்து நிர்வாணமாய் குப்புறப் படுத்திருந்த என் குண்டியின்
மீது போட்டு மறைத்து விட்டு மீண்டும் அவளுடைய ஆடைகளைத் தேடினாள். நான்
தூங்கவில்லை என்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும். ஆனாலும் என்னை எழுப்பி
கேட்க தயங்கினாள். எனக்கு சிரிப்பாய் வந்தது. ஆனாலும் காட்டிக் கொள்ளாமல்
தொடர்ந்து அசைவின்றி கிடந்தேன். அவள் தயங்கி மெதுவாய் என்னருகில் குனிந்து
சன்னமான குரலில் ‘சிவாõ…’ என்றழைத்தாள். அவளுடைய குரல் குயில் கத்துவது
போல் தேனாய் இனித்தது. கண்ணைத் திறக்காமல் ‘மாலதி.. உன்னோட குரல் குயில்
கூவுரது மாதிரி ஸ்வீட்டா இருக்குடி..’ என்று முனங்கினேன். அவள் என் தலையில்
தட்டினாள். ‘ஏய் பொறுக்கி.. நெசமாவே குயில்தான் கத்துது. மணி
பன்னண்டாச்சு.. வால் கிளாக்ல அலாரம் அடிக்குது.’
நான் சிரித்து கண்ணைத் திறந்து பார்த்தேன். அவள் லேசான பதட்டத்துடன் சொன்னாள்.
‘எழுந்திரு சிவா.. நேரமாச்சு.’
நான் தலையை மட்டும் நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.
‘ஏன்டி.. மணி பன்னண்டுதானே ஆகுது.’
‘கௌம்புவோம் சிவா.. எனக்கு இங்க இருக்க இருக்க பயமா இருக்கு.’
‘போகலாம்டி.. டயர்டா இருக்கு.. கொஞ்ச நேரம் இரு.’
‘போடா.. உனக்கு சொன்னா புரியாது. சரி என் டிரஸ்ச எங்க.. எடுத்து குடு.’
‘அதான் போட்டிருக்கேல்ல. அப்புறம் என்ன?’
‘ஏய்ய்.. பிளவுஸ் எங்க சிவா?’ (நான் அவளின் சேலைக்குப் பின்னால் துருத்திக்
கொண்டிருந்த காம்புகளைப் பார்ப்பதைக் கண்டு சேலையை இழுத்து சரி செய்ய
முயன்றாள். பின்னர் லேசாக ஒருக்களித்து நின்றாள்.)
‘எதுக்குடி பிளவுஸ். வெறும் சேலைல நீ ஒரு தேவதை மாதிரி இருக்க.. இப்படியே இருடி.’
முகத்தில் கோபத்தைக் காட்ட முயன்ற அவளின் கண்களில் வெட்கம் தெரிந்து மறைந்தது.
‘போதும் போதும்.. முதல்ல எழுந்திரு. என் டிரஸ்ச எடுத்து குடு. நீதான் எங்கயோ ஒளிச்சு வெச்சிருப்ப. ப்ளீஸ்.’