“சித்தீ ஈஈ” என்று கூவியபடி பாய்ந்தான். தன் கட்டிலின் அருகே நின்றிருந்த ஆயிஷாவின் இடையைச் சுற்றி வளைத்து அவள் ஓடிச் செல்லாதபடி தடுத்தான். எப்படியும் அவளால் ஓட இயலாது. அவிழ்ந்து கிடந்த புடவையையும், அவிழ்த்துப் போட்ட ரவிக்கையையும் விட்டுவிட்டு ஓட இயலாது. ஆனால் நயீமின் மரமண்டையில் அதெல்லாம் தோன்றவில்லை. அழகிய சிலை போல் நிற்கும் சித்தியை இன்று ஒரு வழி செய்துவிடவேண்டும். அவ்வளவுதான். பாய்ந்து அவள் இடுப்பைச் சுற்றி வளைத்தான் தன் முகத்தை அவளது வழுவழுப்பான மிருதுவான வெண்ணை வயிற்றில் பதித்தான்.